Wielka księga medycyny sprzed tysiąca lat mówi o zastosowaniu konopi

Abu Ali al-Ḥusain Ebn Abdullah Ebn Sina (980–1037 ne), znany na Zachodzie jako Avicenne, był perskim lekarzem, twórcą kanonów medycznych średniowiecza. W okresie od XIII do XVII wieku Avicenneenna zajmował wysokie miejsce w zachodnich studiach medycznych. Jego prace miały decydujący wpływ na współczesną medycynę i na niektórych uniwersytetach były wykorzystywane do nauczania aż do XIX wieku.

Urodził się w 980 r. w Azji Środkowej w okolicach Buchary. Dzięki pasji do wiedzy i rodzinnym koneksjom - zdobył dobre wykształcenie już w bardzo młodym wieku i rozpoczął praktyki lekarskie jako dwudziestolatek. Miał dostęp do bibliotek emira, co jeszcze bardziej pogłębiło jego wiedzę. Jako trzydziestolatek był już znanym lekarzem. Na przemian akceptowany i wyrzucany z dworów władców, znalazł spokojną przystań w perskim Isfahan. Pochowany został w Hamadanie, mieście znajdującym się w zachodniej części dzisiejszego Iranu.

Avicenne jest obok Hipokratesa i Galena uznawany za najwybitniejszy autorytet średniowiecznej medycyny.
Swoją wiedzę zawarł w "Kanonie medycyny", dziele, które przez wieki było rzeczywistym kanonem tej dziedziny nauki. Mimo braku mikroskopów, twierdził, że choroby powodowane są przez niewidoczne nośniki chorób.

Jego praca, przetłumaczona na łacinę, stała się wzorcem dla licznych medyków Europy. Avicenna w swoim Kanonie poświęca sporo miejsca naturalnie występującym substancjom leczniczym. Jego kanon medycyny, najsłynniejsza książka w historii medycyny, przedstawia jasne i uporządkowane podsumowanie całej ówczesnej wiedzy medycznej, w tym długą listę leków. W tej książce wymieniono kilkaset substancji z różnych źródeł służących do leczenia różnych chorób.

Avicenne napisał około 100 rozpraw. Wśród nich Qanoon-fel-teb (Kanon), pierwotnie napisany w języku arabskim, który jest prawdziwą encyklopedią ówczesnej medycyny. Kanon został przetłumaczony na kilka języków, w tym łacinę, perski, angielski, indyjski, chiński, hebrajski, niemiecki i francuski.

Avicenne podzielił Kanon na pięć tomów:

I. Pierwszy tom opisuje różne dziedziny medycyny, żywioły, temperamenty, humory, zasady fizjologiczne i anatomiczne oraz ogólne procedury terapeutyczne.

II. Drugi tom opisuje leki pochodzenia roślinnego, zwierzęcego i mineralnego, w porządku alfabetycznym, wraz z esejem na temat ich właściwości i skutków ubocznych.

III. Trzeci tom opisuje narządową klasyfikację diagnostyki i leczenia różnych chorób.

IV. Czwarty tom określa ogólne problemy zdrowotne, które dotykają całego organizmu, takie jak otyłość, trujące ukąszenia i gorączka.

V. Piąty tom zawiera liczne wpływy złożone.

W Kanonie wymieniono ponad osiemset leków i kilkaset receptur różnych związków z różnych źródeł, z obszernymi komentarzami na temat skuteczności każdego takiego leku lub receptury. Liczne badania kliniczne i eksperymentalne potwierdzają stosowanie niektórych tradycyjnych perskich leków odnotowanych przez Avicennę w Kanonie do leczenia różnych chorób. 

W tym wiekopomnym dziele medycznym, nie mogło obejść się bez konopi.

Konopie u Avicenny zostały przepisane w celu złagodzenia silnego bólu głowy, a także leczenia zwyrodnieniowych chorób kości i stawów, zapalenia oka, obrzęku ogólnego, ran zakaźnych, dny moczanowej i bólu macicy.